विद्रोह (Vidroh)




पुस्तक - विद्रोह (Vidroh)
लेखक - हेन्री डेन्कर (Henry Denker)
अनुवाद - लीना सोहोनी (Leena Sohoni)
भाषा - मराठी (Marathi)
मूळ पुस्तक - Outrage (आऊटरेज)
मूळ पुस्तकाची भाषा - इंग्रजी (English)
पाने - १८८
प्रकाशन - मेहता पब्लिशिंग हाऊस. सप्टेंबर १९८९
छापील किंमत - रू. २९९ /-
ISBN -978-93-5720006

१९८२ साली प्रकाशित झालेली ही अमेरिकन सामाजिक कादंबरी लीनाजींनी १९८९ मध्येच मराठीत आणली आहे. २०२४ मध्ये पुनर्मुद्रण होऊन पुन्हा मराठी वाचकांसमोर आली आहे.



कादंबरीची सुरुवात होते.. रिऑर्डन नावाचा मध्यमवयीन माणूस बंदूक घ्यायला आलाय. अगदी मध्यमवर्गीय, नोकरदारासारखा साधा माणूस बंदूक विकत घेतो. त्या संध्याकाळी एका व्यक्तीचा माग काढून थेट गोळ्या घालून त्याला ठार करतो. शांतपणे पोलिसांकडे येऊन जबानी देतो की मी खून केलाय. मला पकडा. कायद्याने काय शिक्षा व्हायची आहे ती होऊ द्या.

तो सांगतो की हा खून त्याने केलाय कारण.. "जॉन्सनने माझ्या मुलीवर बलात्कार केला होता, तिची हत्या केली होती. सगळे साक्षी पुरावे असूनही काहीतरी तांत्रिक कारणास्तव न्यायालयाने त्याला सोडून दिलं होतं. माझी मुलगी गेलीच. तिच्या आठवणीने झुरून बायकोही केली. घर उद्ध्वस्त झालं. आणि हा मात्र मोकाट फिरतोय..म्हणून मी त्याला मारलं."

ह्याला खून म्हणायचं ? कायदा हातात घेणं म्हणायचं? व्यवस्थेने न्याय नाकारला तर स्वतः न्याय मिळवणं चूक का बरोबर? ह्या कृत्यासाठी शिक्षा व्हायला पाहिजे की खुनामागचा हेतू बघता त्याला निर्दोष मानलं पाहिजे? रिऑर्डन ला वाटतं म्हणून दुसरी व्यक्ती अपराधी मानायची का? दोषी कोण आणि निर्दोष कोण हे ठरवायचा अधिकार न्यायव्यवस्थेला दिलाय मग असं कोणी स्वतः निवडा कसा करू शकेल? सगळेच असं वागले तर...

हे सगळे प्रश्न उभे राहतात जेव्हा रिऑर्डन चा खटला सुरू होतो तेव्हा. "मला वकील नको, गुन्हा कबूल आहे" असं ते म्हणाला तरी न्यायाधीश त्याला एक वकील देतात. एक तरुण होतकरू वकील - बेन. रिऑर्डन बद्दल त्याला सहानुभूती वाटतेय. पण सगळे पुरावे उघड रिऑर्डनविरुद्ध आहेत आणि त्याला स्वतःलाच सुटायची इच्छा नाही. अशावेळी बेनने कसं वागावं ? बेन खटला कसा लढवतो. न्यायालयात युक्तीवाद कसे होतात. आणि शेवट काय होतो हे कादंबरी वाचल्यावरच तुम्हाला कळेल.

अमेरिकेत सर्वसामान्य लोकांमधून बारा पंधरा लोक "ज्युरी" म्हणून लोक निवडले जातात. त्या ज्युरींनी साक्षी पुरावे ऐकून आरोपी दोषी की निर्दोष हे ठरवायचं. भावना मध्ये न आणता फक्त तथ्यांवर आधारित निर्णय घ्यायचा. आणि त्यावर न्यायाधीशांनी निकाल सुनावायचा अशी पद्धत. त्यामुळे दोन्हीकडचे वकील कायद्याचा कीस पडतात तसंच ज्युरी लोकांना आपल्या बाजून वळवायचा कसा प्रयत्न करतात हे रंजक आहे. आधीच्या खटल्यात न्याय कसा मिळाला नाही हे दाखवताना बेन न्यायव्यवस्थेलाच आरोपीच्या पिंजऱ्यात उभे करतो. तर कितीही भावनिक प्रसंग असला तरी तथ्य आणि नियम ह्यांवरच निर्णय कसा घ्यावा लागतो ही दुसरी बाजूही पुढे येते.

ह्या खटल्यात जसा नैतिक-अनैतिकतेचा पेच लेखकाने उभा केला आहे तसा प्रत्येक पात्राच्या स्वभावानुसार प्रसंगांकडे बघण्याचा वेगवेगळा प्रकारही छान रंगवलाय. ज्युरीची जबाबदारी घ्यायला काही जण उत्सुक तर काहीजण नाईलाजानं. केवळ सनसनाटी बातम्या मिळवण्यासाठी आधाशी पत्रकार आणि ह्या केस मधून एक धमाकेदार पुस्तक होईल ह्यासाठी धडपडणारा एजंट. बेनला आठवणींच्या रूपातून मार्गदर्शन करणारे त्याचे काका, त्याची प्रेयसी, कडक न्यायाधीश अशी कितीतरी छोटी मोठी पात्रं ह्यात येतात. त्यामुळे विषय गंभीर असला तरी कथन रंजक होतं. न्यायालयीन नाट्य असलं तरी ते अतितांत्रिक होत नाही. ती चर्चा अशी गुंफली आहे की आधीच्या खटल्यात काय नियमकानून लागू झाले, आत्ता काय लागू होतात हे आपल्याला समजतं. त्यामुळे ती साधार गोष्ट वाटते. दोन्ही बाजूंचे म्हणणे, अडचणी, भावना नीट समजतात.

काही पाने उदाहरणादाखल.

बेनशी सहकार्य करायला नकार देणारा रिऑर्डन



बलात्काराच्या खटल्यात निकाल देणाऱ्या न्यायाधीशाला पण साक्षीला बोलवा अशी मागणी बेन करतो तेव्हा.



ज्युरी लोकांनी भावनिक का होऊ नये हे सरकारी वकिलाचं सुस्पष्ट म्हणणं


पुस्तक वाचताना वाचकही आपोआपच ज्युरी होतो. आणि आपल्या मनातला निकाल लागतोय का नाही ह्याची उत्सुकता वाटत राहते.

मूळ पुस्तकाचा अनुवाद प्रथितयश अनुवादिका लीना सोहनी ह्यांनी केला आहे. तो त्यांच्या नावाला साजेसा ओघवता झाला आहे. कायदेशीर संज्ञांमध्ये मराठी आणि इंग्रजी शब्दांचा मेळ साधत भाषांतर केलं आहे. त्यामुळे हे मराठी पुस्तकच वाटतं.

पुस्तकाचा विषय आणि आशय लक्षात आला असेलच. तर पुस्तक वाचा आणि... "युवर ऑनर, रिऑर्डनचा खटला तुमच्यासमोरही चालावा... साक्षी, पुरावे, नियम, समाजाला त्यातून मिळणारी दिशा तुम्हीही ठरवा".

——————————————————————————-
मी दिलेली पुस्तक श्रेणी :- आवा ( आवर्जून वाचा )
———————————————————————————-




———————————————————————————-
आवा ( आवर्जून वाचा )
जवा ( जमल्यास वाचा )
वाठीनावाठी ( वाचलं तर ठीक नाही वाचलं तरी ठीक )
नावाठी ( नाही वाचलं तरी ठीक )
———————————————————————————-

डोंगराएवढा (Dongaraevadha)



पुस्तक - डोंगराएवढा (Dongaraevadha)
लेखक - शिवराम कारंत (Shivram Karant)
अनुवादक - उमा वि. कुलकर्णी (Uma V. Kulkarni)
भाषा - मराठी (Marathi)
मूळ पुस्तक - बेट्टद जीव (Bettada Jeeva) (ಬೆಟ್ಟದ ಜೀವ)
मूळ पुस्तकाची भाषा - कन्नड (Kannada)
प्रकाशन - मेहता पब्लिशिंग हाऊस , १९८५
पाने - १४८
छापील किंमत - रु. १८०/-
ISBN - 9788171617661

उत्तर कर्नाटकातल्या डोंगरदऱ्यांत वसलेल्या एका छोट्या खेड्यातली ही गोष्ट आहे. कादंबरीचा निवेदक - शिवराम नावाचा तरुण - एका गावाहून दुसऱ्या गावी आडवाटेने चालत चालला होता. चालता चालता उशीर झाला, अंधार पडला आणि तो रस्ता चुकला. योगायोगाने तिथले दोन गावकरी त्याला भेटले. त्याला म्हणाले, "आता इतक्या उशीरा, अंधारातून तुमच्या गावी पोचणं कठीण आहे. आजचा दिवस इथे राहा. सकाळी पुन्हा जा". हाच बरा पर्याय वाटून तो त्यांच्याबरोबर थांबायचं ठरवतो. पण गावकऱ्यांचं अगत्य इतकं की एका रात्रीपुरता करायचा मुक्काम आठवाडाभर लांबतो. गावकऱ्यांशी गप्पागोष्टी होतात, गावात आणि आजूबाजूला फिरणं होतं. त्या गप्पांचं, फिरण्याचं हे वर्णन म्हणजे ही रसाळ कादंबरी आहे.

शिवराम ब्राह्मण असल्यामुळे गावकरी त्याला गावातल्या ब्राह्मणाच्या घरी घेऊन जातात. गोपालय्या आणि शंकरम्मा असं हे वृद्ध दांपत्य आहे. ते त्याची प्रेमाने राहायची व्यवस्था करतात. हे दांपत्य, त्यांचा मानलेला मुलगा-सून, शेजारी "देरण्णा", कामगार "बट्ट्या" ह्या सगळ्यांशी भेटणं, बोलणं होतं. गोपालय्यांच्या घरी, त्यांच्या मानलेल्या मुलाच्या घरी आग्रहाने खाऊपिऊ घालणं होतं.

गावाभोवती हिरवेगार डोंगर, गर्द झाडी आहे. धबधबे, झरे, नदी अशी पाण्याची मुबलकता आहे. स्वच्छ हवेमुळे प्रसन्न वातावरण. पण शहरापासून, गाडीरस्त्यापासून फार दूर. दुर्गम ठिकाण. त्यामुळे फारच थोडे लोक तिथे राहतायत, तांदूळ, ऊस ह्यांची शेती करतायत. नारळ , सुपारीच्या बागा राखतायत. निसर्ग अनंत हस्ताने द्यायला तयार आहे पण तितक्याच हातांनी परत घ्यायला ही तयार आहे. पाऊस, वादळ, माकडांचा उच्छाद आहे. रानातल्या हत्तींची झुंड शिरून ऊस आणि पोफळीच्या बागांची नासधूस करतात. रात्री अपरात्री वाघाची डरकाळी तर जवळून ऐकू येते. असं असूनही लोक इथे राहतायत. त्यात आपल्या मायभूमीचं प्रेम आहे. थोडा सवयीचा भाग आहे. त्याहून अधिक म्हणजे गोपालय्यांची जिद्द आहे. डोंगराशी सलगी करत पण रान मोकळं करून शेत-मळे-बागा उभारायची दुर्दम्य इच्छा आहे. तरुणपणात त्यांनी कष्ट करून हा भाग कसा रंगरूपाला आणला हे त्याला समजतं आणि अजूनही योग्य साथ मिळाली तर नव्याने काही आणायची जिद्द जाणवते.

दुर्गम भागामुळे माणसांची वस्ती कमी. बाहेरून येणाऱ्याजाणाऱ्यांची वर्दळही नगण्यच. त्यामुळे माणसाला माणूस भेटणे हे ही अप्रूपच. त्यामुळे पाहुण्यांना काय काय दाखवू आणि काय नको असं त्यांना होत असतं. त्यामुळे थंडगार नदीत अंघोळ, वाघाची शिकार, दाट अरण्यातून भटकंती असे बरेच प्रसंग घडतात. फिरून आल्यावर पाहुणे दमले असतील म्हणून अंगाला तेल लावून गरम काढत पाण्याने अंघोळीची सोय करतातच. आणि वर पाहुणा संकोचतोय हे बघून स्वतः अंगाला तेल लावून देतात. असा लोभाचा धबधबाच जणू ! तरी शहरी 
शिवरामला लक्षात येतं की कितीही सुंदर वाटलं तरी आपण काही अशा एकलकोंड्या ठिकाणी राहू शकणार नाही बुवा ! म्हणूनच गोपालय्या, शंकरी, गावकरी ह्यांचा पाहुणचार, कष्ट हास्यविनोद करत स्वतःचं जीवन सुसह्य करण्याचा प्रत्यन ह्याचं कौतुक त्याला वाटतं.

ह्या वर्णनाला एक समांतर धागा सगळ्यांच्या बोलण्यातून येत असतो की गोपालय्या आणि शंकरम्मा ह्यांचा मुलगा तरुणपणी शिकायला म्हणून शहरात गेला. मधून मधून तो गावी येत असे. मग नोकरी लागल्यावर गावाला त्याचं येणंजाणं कमी होत गेलं. आणि आता ते बंदच झालं. मुलाची भेट व्हावी म्हणून म्हातारा म्हातारी तळमळतायत. बोलताना पुन्हा पुन्हा तो विषय निघतोय, आणि पुन्हा पुन्हा काहीतरी हास्यविनोद करून ते अश्रू लपवत विषय मागे टाकतायत. मानलेल्या मुलाला त्याच्या मुलांना आता आपलं समजून वागतायत. आपला पाहुणा शहरातून आलेला आहे. कदाचित त्याला आपला मुलगा कधी दिसला, भेटला तर त्याने मुलाला आपली अवस्था सांगावी; आईवडिलांना भेटायला जायला सांगावं; अशी वेडी आशासुद्धा बाळगतायत. तो मुलगा कोण असेल का नसेल परत आला ? ह्याचा उलगडा कादंबरी वाचल्यावरच होईल.

काही पाने उदाहरणादाखल
गावापासून थोडा लांब असलेला गोपालय्यांचा "काटेमुलू" मळा बघायला सगळे जातात तो चालण्याचा प्रसंग.



कन्नड ब्रह्माणांमधल्या जाती पोटजातींमधल्या स्वभाववैविध्यावर मिश्किल टिप्पणी



म्हाताऱ्या नवराबायकोच्या समंजस वागण्याचं, लटक्या रागाचं आणि पुन्हा एकमेकांची चेष्टा करण्याचं अप्रूप 
शिवरामला वाटतं. तेव्हाचा संवाद.



पुस्तकात दिलेली लेखकाची माहिती


पुस्तकात दिलेली अनुवादिकेची माहिती


सुरुवातीपासून जाणवणारे एक लहानसे रहस्य आणि त्याचा उलगडा हे नाट्य असले तरी तो पुस्तकाचा मूळ गाभा नाही असं मला वाटलं. त्या परिस्थितीचं, माणसांचं वर्णन हेच कादंबरीचे कथाबीज आहे. बाहेर निसर्ग-डोंगर-वन्यप्राणी  ह्यांच्याशी जुळवून घेत आणि मनात ह्या विरहाशी जुळवून घेत, कटुता न बाळगता, जमेल तितक्या आनंदाने, परोपकाराने, परिपक्वतेने जगणाऱ्या "डोंगराएवढे" व्यक्तिमत्त्व असणाऱ्या गोपालय्यांची ही कहाणी आहे. शहरी जीवन आणि गावाकडचं जीवन ह्यातला फरक हलकेच सुचवणारी, निसर्गाचं मोहक वर्णन करणारी, निसर्गाच्या आव्हानाची जाणीव करून देणारी, गावाकडच्या लोकांच्या प्रेमळ आतिथ्याची ही कहाणी आहे. लेखकाची लेखणी समर्थ आहेच. शब्द-वाक्प्रचार ह्यांची गंमत, चित्रमय वर्णन, तो निसर्ग, तिथल्या माणसांचा भोळेपणा-चतुरपणा ही वातावरणनिर्मिती गुंतवून ठेवणारी आहे. मूळ कन्नड पुस्तकाचा उमा ताईंनी केलेला मराठी अनुवाद तितकाच ताकतीचा ... "डोंगराएवढा" ! त्यामुळे कादंबरी संपली, रहस्य कळले तरी आता गोपालय्या, शंकरम्मा, नारायण वगैरे मंडळींच्या आयुष्यात पुढे काय होईल हे लेखकाने सांगत राहावे आणि आपण वाचत राहावे असे वाटते.

नेटवर शोधताना कळले की ह्या कादंबरीवर कन्नड चित्रपटही आहे. तोही कादंबरीप्रमाणेच लोकप्रिय आहे. 
https://www.youtube.com/watch?v=iZbV9gxBAKM


——————————————————————————-
मी दिलेली पुस्तक श्रेणी :- जवा ( जमल्यास वाचा )
———————————————————————————-




———————————————————————————-
आवा ( आवर्जून वाचा )
जवा ( जमल्यास वाचा )
वाठीनावाठी ( वाचलं तर ठीक नाही वाचलं तरी ठीक )
नावाठी ( नाही वाचलं तरी ठीक )
———————————————————————————-

बांधावरची बाभळ (Bandhavarachi babhal)





पुस्तक - बांधावरची बाभळ (Bandhavarachi babhal)
लेखक - प्रकाश नावलकर (Prakash Navalkar)
भाषा - मराठी (Marathi)
पाने - १७२
प्रकाशन - न्यू इरा पब्लिशिंग हाउस. डिसेंबर २०२४
छापील किंमत - रू. २८०/-
ISBN -978-93-94266-96-4

लेखक प्रकाश नावलकर यांनी मला हे पुस्तक वाचायला भेट म्हणून दिलं याबद्दल सर्वप्रथम मी त्यांचे आभार मानतो. प्रकाश नावलकर लिखित हा दुसरा कथासंग्रह आहे.
लेखकाचा पुस्तकात दिलेल्या परिचय.

महाराष्ट्रातील खेड्यात घडणाऱ्या प्रसंगांवर आधारित या कथा आहेत. अशा प्रकारच्या कथा कादंबऱ्यांमध्ये आढळून येणारे नेहमीचे प्रसंग त्यात आहेत. म्हणजे शेतीवर आधारित जगणं त्यामुळे ऋतू बदलला की शेतकऱ्यांच्या कामाची लगबग होते. निसर्गाच्या कोपालाही तोंड द्यावा लागतं. अवकाळी पावसामुळे हातातोंडाशी आलेलं पीक गमावून बसण्याची पाळी येते. शेतीच्या कामांचं स्वरूपही खूप मेहनतीचं एकट्यादुकट्याचं काम नव्हे. सहाजिकच त्यातून गावकऱ्यांचे व्यवसाय, अलुतेदार- बलुतेदार एकमेकांवर अवलंबून असतात. शेतात एकमेकांच्या कामात त्यांना मदतीला जातात. पिढ्यानपिढ्या एकाच गावात नांदल्यामुळे घरोघरी ओळखी असतात, आपुलकी असते आणि प्रसंगी पिढीजात वैरही असतं. सरपंच, पाटील असे गावातल्या सत्तेचे अधिकारी असतात तसेच तर मोलमजुरी करून पोट भरणारे गावकरीही असतात. प्रत्येकाचं समाजातलं स्थान आणि मान ठरलेला असतो. त्यामुळे लग्नासारख्या कौटुंबिक गोष्टीतही सरपंच, पाटील, शिक्षक अशा प्रतिष्ठितांचं मत विचारात घेतलं जातं. त्यांच्या संमतीने व्यवहार होतात. अडीअडचणीला गावकरी एकमेकांच्या मदतीला येतात. एखाद्या घरी कर्ता पुरुषमाणूस नसेल तर भावकीतले मोठे लोक पुढाकार घेऊन लग्नकार्य पार पाडतात तर कधी भांडणांमध्ये मध्यस्थी करतात. अशा कितीतरी प्रसंगांनी भरलेलं हे पुस्तक आहे.

काही गोष्टी मात्र खास आवडल्या
"बांधावरची बाभळ" मध्ये धनगरांचं जगणं आणि त्यांच्यावर झालेल्या चोरांच्या हल्ल्याची गोष्ट आहे. "भागू अक्का" ही रानमेवा विकणाऱ्या गरीब भागूचं व्यक्तिचित्र आणि गावातल्या माणुसकीचं चित्र आहे. "रामुतात्या" मध्ये घराकडे दुर्लक्ष करून राजकारण्यांच्या सतरंज्या उचलणाऱ्याचं उदाहरण दाखवलं आहे. "सुमीचं प्रेम" मध्ये नुकतीच वयात आलेली सुमी पैलवान संजय कडे आकर्षित होते आणि कशी लाईन मारते याचं मजेशीर वर्णन आहे. "पेसाटी" मध्ये गावच्या मस्तवालांना तोंड देणाऱ्या बाईची गोष्ट आहे. ह्यांमध्ये नाट्य आहे, उत्कंठा आहे आणि सुरुवात ते शेवट असा कथानकाचा प्रवास चांगला होतो.

पण बाकी बऱ्याच कथांमध्ये सुरुवात छान रंगवली आहे. त्यातून आपण मुख्य प्रसंगापर्यंत येतो. काहीतरी नाट्य घडणार असं आपल्याला वाटत असतानाच ते मुख्य नाट्य मात्र अगदीच दोन परिच्छेदात फार फार तर एका पानात उरकून टाकलं आहे. त्यामुळे बऱ्याच ठिकाणी विरस झाला.
अगदी सुरुवातीची शर्यती कथा बैलगाड्या शर्यतीवर आहे. त्यात बैलगाडा शर्यतीसाठी मालक आणि बैल जोडी कशी तयार होते याचं खूप छान वर्णन केलं आहे आता शर्यत कशी रंगणार म्हणून आपण पुढे वाचायला जातो तर ते पण अगदीच फुस्स होऊन संपून जातं.
"विश्वास" या गोष्टीमध्ये नवीन लग्न झालेलं जोडपं नवरीच्या माहेरी येतं. तेव्हा तिच्या घरी तिचा जुना मित्र येतो. त्याच्याबद्दल नवऱ्याला सांगते. नंतर हाच मित्र तिच्या सासरी येऊन, "मी तिचा बॉयफ्रेंड आहे" असं सांगतो. आता इथून पुढे खरं नाट्य सुरू होणार असतं. पण...घरात थोडा वाद होतो. नवरा मात्र बायकोची बाजू घेतो आणि सगळं संपतं.

तर पुस्तकातल्या काही गोष्टी या "गोष्टी" नसून तर खेड्यात नियमितपणे करणारे प्रसंग आहेत. उदाहरणार्थ "हरवलेली म्हैस" मध्ये एक म्हैस हरवते. तिचे मालक सगळे चिंतेत असतात. आणि संध्याकाळी ती म्हैस परत येते. "आणि सुपारी फुटली" मध्ये एका मुलीचा बघण्याचा कार्यक्रम, पसंती आणि देण्याघेण्याची बोलणी होतात इतकंच आहे. तर जणू याचा पुढचा भाग असावा असं "गावाकडचे लगीन" या कथेत मुलीला लहानपणापासून चांगलं वळण लावलं, घरच्या कामाची सवय लावली, मग स्थळ बघून लग्न ठरतं, लग्नाचे विधी होतात आणि मुलगी सासरी जाते असं सगळं वर्णन आहे. या सगळ्या गोष्टींमधलं वर्णन तो तो प्रसंग डोळ्यासमोर उभा करणारं आहे त्यामुळे वाचायला छान वाटतं. फक्त त्या गोष्टी न वाटता एखाद्याचा कौटुंबिक फोटो अल्बम आपण बघतो आहोत असं वाटतं.


या गोष्टींमधलं निवेदन प्रमाण भाषेऐवजी ग्रामीण भाषेतच केलेलं आहे त्यामुळे ते सगळे एकजनसी चांगलं वाटतं. बहुतेक कथांमध्ये प्रसंगांचा वेग चांगला आहे. थोडक्यात पण प्रसंग समजेल अशी शैली आहे. त्यामुळे आपण कुठेही रेंगाळत कंटाळत नाही.
काही पाने उदाहरणादाखल
अनुक्रमणिका

"बांधावरची बाभळ" गोष्टीतला धनगरांचा एका गावातून दुसऱ्या गावात गेल्यावर मुक्काम करण्याचा प्रसंग.


"म्हवू" मधला मधाचे पोळे काढण्याचा प्रसंग.

"पाणी" कथेतील नळावरचे भांडण

अशा एकूण वेगवेगळ्या ढंगाच्या गोष्टी आहेत. सगळ्या गोष्टींमध्ये खरंतर चांगलं कथाबीज आहे. पण वर म्हटलं तसं जितक्या ताकदीने पहिला भाग रंगवला आहे तितक्या ताकदीने पुढचा भाग रंगवला असता तर एक छान ग्रामीण कथासंग्रह मराठी वाचकांना मिळाला असता यात शंका नाही.


——————————————————————————-
मी दिलेली पुस्तक श्रेणी :- वाठीनावाठी ( वाचलं तर ठीक नाही वाचलं तरी ठीक )
———————————————————————————-




———————————————————————————-
आवा ( आवर्जून वाचा )
जवा ( जमल्यास वाचा )
वाठीनावाठी ( वाचलं तर ठीक नाही वाचलं तरी ठीक )
नावाठी ( नाही वाचलं तरी ठीक )
———————————————————————————-

विद्रोह (Vidroh)

पुस्तक - विद्रोह (Vidroh) लेखक - हेन्री डेन्कर (Henry Denker) अनुवाद - लीना सोहोनी (Leena Sohoni) भाषा - मराठी (Marathi) मूळ पुस्तक - Outrag...